Śnieżka – zimowe wejście z Karpacza

W Karkonoszach byliśmy już wiele razy i polecamy je wszystkim miłośnikom gór, którzy jeszcze tam nie zawitali. Bogata szata roślinna, czyste potoki i urozmaicające je wodospady, a także mniejszy przepych niż w Tatrach. To wszystko sprawia, że Karkonosze nigdy nam się nie znudzą.

Aż wstyd się przyznać, że po tylu wizytach wciąż nie zdobyliśmy najwyższego szczytu – Śnieżki. To tam zawsze kierują się wszyscy turyści i nie chcieliśmy stać w kolejkach, więc nie rozważaliśmy tego kierunku. Jednak podczas ostatniego wyjazdu padł spontaniczny pomysł: skoro jest zima, to może będzie mniej ludzi, chodźmy na Śnieżkę. O zachodzie słońca!

Śnieżka (1603 m) i kolejka narciarska na Kopie. Fotografowane tele zoomem z Karpacza.

Karpacz — Śnieżka (1603 m)
Interaktywna mapa (GPX do pobrania!)

Co warto zobaczyć w Karpaczu?

Do Karpacza dojechaliśmy w sobotnie popołudnie. Wymęczeni po 6-godzinnej podróży i wczesnej pobudce, udaliśmy się do Kościoła Wang i stanęliśmy przy wejściu do Karkonoskiego Parku Narodowego. Spojrzeliśmy w dal i między drzewami panowała już ciemność. Zrezygnowani, postanowiliśmy przesunąć wyjście na kolejny dzień.

Wieczór poświęciliśmy na turystyczne atrakcje Karpacza. Zobaczyliśmy Kościół Wang, zaporę na Łomnicy oraz zjedliśmy kolację w lokalnej restauracji. Udało się również zarezerwować nocleg w Samotni, co dodatkowo zmotywowało nas do wyruszenia na Śnieżkę.

Świątynia Wang w Karpaczu po zachodzie słonca.

Droga do Schroniska Samotnia

Kolejnego dnia byliśmy mocno podekscytowani, bo pierwszy raz mieliśmy spać w schronisku Samotnia. Idąc zimowy szlakiem, po maksymalnie dwóch godzinach byliśmy przy jednym z najładniej położonych schronisk górskich w Polsce — Samotni.

Za nocleg zapłaciliśmy nieco ponad 100 zł razem z pościelami. Standard pokoju typowo schroniskowy: skrzypiące podłogi, nieprzyjemny zapach i brak gniazdek elektrycznych. Mniejsza jednak o standard, bo najważniejsza jest lokalizacja i klimat tego miejsca.

Po wejściu do lasu widoczność spadła, ale warunki i tak były idealne!

Czarnym szlakiem na Śnieżkę

Po średnio wygodnej nocy i jeszcze średniejszym śniadaniu, szybko się ogarnęliśmy i wyszliśmy ze schroniska. Przed nami były jakieś 2-3 godziny marszu. Najpierw doszliśmy prostą, spacerową ścieżką do Strzechy Akademickiej. Dalej szlak się rozszerza i jest często wykorzystywany przez skiturowców do zjazdu, także podczas naszego wejścia.

Mgła była tak gęsta, że narciarzy zauważaliśmy dopiero kilka metrów przed nami. Sami jednak byli bardzo ostrożni i lekko przerażeni. Później do mgły dołączył porywisty wiatr wiejący niestety w przeciwną stronę do marszu. Szło się koszmarnie ciężko, a w dodatku było już szarawo. Zjeżdżający narciarze byli ostatnimi ludźmi, jakich spotkaliśmy tego dnia.

Powyżej linii lasu warunki dla koneserów: gęsta mgła, wichura i mróz.

Schronisko PTTK Strzecha Akademicka

Ryzykowne wyjście na Śnieżkę

Zdecydowaliśmy, że dojdziemy do Domu Śląskiego i ogrzejemy się ciepłą herbatą. Warunki były ciężkie i zachód słońca nie zapowiadał się najciekawiej. Mimo wszystko podjęliśmy decyzję o wyjściu na szczyt, by w końcu odhaczyć ten punkt na mapie.

Było bardzo ślisko, mgła nie schodziła, śnieg sypał w twarz, a wiejący wiatr był tak silny, że z trudem oddychaliśmy. W połowie drogi, kiedy zrobiło się bardziej stromo, stanęliśmy przy barierkach plecami do wiatru i trzymaliśmy się ich, by nie stracić równowagi. Widok budził grozę, a nadchodzący wieczór i brak ludzi jeszcze bardziej przerażały.

W końcu wdrapaliśmy się na szczyt Śnieżki. Widoków po polskiej stronie brak, światła w obserwatorium zgaszone, ale po czeskiej stronie kolejka wciąż działa! Co ciekawe, tak silny wiatr występował tylko od polskiej strony, podczas gdy czeska miała całkiem przystępne warunki.

Zimno, brak widoków, zmęczenie i zrezygnowanie. Czy tylko po to tu przyszliśmy?

Zrobiliśmy kilka zdjęć we mgle i mieliśmy już wracać zrezygnowani, gdy na zdjęciach dostrzegliśmy pierwsze barwy i niewidoczne jeszcze gołym okiem kolory nieba. Pozostało wyciągnąć termos z herbatą i poczekać do końca zachodu.

No i doczekaliśmy się: mgła opadła, pojawiły się pierwsze panoramy w oddali, a my byliśmy ponad morzem chmur. Cóż za widok!

Widoki były wspaniałe, a 10-minutowe okienko pogodowe sprawiło, że cała wycieczka nabrała zupełnie innego wydźwięku! Zamiast zawiedzenia, dostaliśmy jeden z piękniejszych zachodów słońca w górach!

Zachód słońca, pod nami morze chmur, a my na najwyższym szczycie w paśmie Sudetów!

Zejście ze Śnieżki i powrót przez nocne Karkonosze

Latem wchodzimy czerwonym szlakiem na Śnieżkę (zakosami), a schodzimy niebieskim. Zimą niebieski szlak jest lawinowy i tym samym zamknięty, zatem wchodzimy i schodzimy tym samym, czyli czerwonym szlakiem! Niektórzy lubią łamać zasady i ignorować podstawowe zasady bezpieczeństwa, więc jak to bywa zimą: nie polecam ślepo podążać po wydeptanych już śladach.

Do schroniska Dom Śląski mamy około 20 minut zejścia w lekkim nastromieniu i jest to najcięższy fragment całej drogi powrotnej.

Nie raz wracaliśmy ze szlaku nocną porą. Tym razem było jednak ciężej i straszniej. Choć trasa była stosunkowo łatwa, dużym problemem była mgła, do której ponownie weszliśmy po minięciu Domu Śląskiego.

Ośnieżone i zmrożone pale wyglądały jak małe potworki, a my czuliśmy się jak na księżycu. Otaczała nas nicość, ciemność i unosząca się biała gęsta masa. Kiedy doszliśmy do Strzechy Akademickiej, widoczność była już dużo lepsza. Podziwialiśmy stamtąd oświetlony, już śpiący Karpacz.

Śnieżka widziana z Domu Śląskiego. Nad nami bezchmurne niebo, a niżej gruba warstwa mgły.

Dalsze zejście ze Ścieżki do Karpacza zasadniczo niewiele odbiega od podejścia. Można jedynie pominąć schronisko Samotnia i wracać żółtym szlakiem wzdłuż stoku narciarskiego. My wybraliśmy szlak podejściowy.

Do Samotni dotarliśmy po godzinie 22. Uroczy, schowany w dolinie drewniany domek, wyglądał teraz dużo lepiej niż za dnia. Na tle otaczających go gór był bardzo malutki, a przez niewielkie okienka widać było ludzi sączących piwo i delektujących się magicznym czasem. Zatrzymaliśmy się trochę wyżej i obfotografowaliśmy Samotnię dookoła.

Dzięki mocnej latarce (1600 lumenów!) udało się doświetlić budynek, a w efekcie powstało takie oto nocne zdjęcie Samotni. Lubię je szczególnie dlatego, bo wiem, ile wysiłku musiałem włożyć w jego wykonanie.

Schronisko PTTK Samotnia pod osłoną nocy.